WCAG 2.1 

Strony internetowe i aplikacje mobilne podmiotów publicznych muszą być dostępne cyfrowo nie tylko w Polsce, ale na terenie całej Unii Europejskiej, na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2102 z dnia 26 października 2016 r. w sprawie dostępności stron internetowych i mobilnych aplikacji organów sektora publicznego (Dz. Urz. UE L 327 z 02.12.2016).

Nowa ustawa nie jest pierwszym aktem prawnym w Polsce, wprowadzajacym wymogi związane z dostępnością cyfrową. Przepisy nakładające obowiazek dostosowania serwisów podmiotów publicznych do potrzeb osób niepełnosprawnych pojawiły się polskim prawie 30 maja 2012 roku a ostateczny termin dostosowania został określony na maj 2015 roku.

Co się zmienia? Poprzednie przepisy nie zakładały kar za niedostosowanie treści do WCAG, a nowa ustawa je wprowadza. Ponadto zostały określone procedury umożliwiające kompleksową weryfikację wypełnienia obowiązku - między innymi opierające się o publikowanie deklaracji dostępności, prowadzenie przez Ministerstwo Cyfryzacji wykazu stron podmiotów publicznych i monitorowanie zapewnienia dostępności cyfrowej.

Art. 15. Minister właściwy do spraw informatyzacji na podstawie wykazów, o których mowa w art. 14 ust. 4, oraz w oparciu o metodykę monitorowania określoną w decyzji wykonawczej 2018/1524 wybiera strony internetowe oraz aplikacje mobilne, które będą podlegały monitorowaniu zapewnienia dostępności cyfrowej stron internetowych i aplikacji mobilnych podmiotów publicznych.

Art. 19. 1. Karze pieniężnej podlega podmiot publiczny, który:

1. w sposób nieuzasadniony i uporczywy nie zapewnia dostępności cyfrowej strony internetowej lub aplikacji mobilnej;
2. nie sporządza i nie publikuje deklaracji dostępności albo nie zawiera w deklaracji dostępności elementów wskazanych w art. 10 ust. 3–5;
3. nie zapewnia dostępności cyfrowej strony podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej, o której mowa w art. 8 ust. 2 pkt 1, oraz elementów i funkcji strony internetowej lub aplikacji mobilnej, o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2.

5. Wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1:

1. pkt 1, wynosi do 10 000 zł;
2. pkt 2 i 3, wynosi do 5000 zł.

W obecnym stanie prawnym, możliwym i zgodnym z obowiązującymi przepisami sposobem realizacji obowiązku ustawowego jest zapewnienie alternatywnej treści multimediów poprzez sporządzenie transkrypcji opisowej, czyli opisu alternatywnego, niosącego tę samą informację, co zastępowana treść multimedialna – np. tekstowy opis filmu (akcja, dialogi, kontekst) dla osób, które filmu nie usłyszą. Takim prawidłowym rozwiązaniem jest np. szczegółowy protokół z obrad Sesji Rady - przykład.

Uzupełniając powyższe - jest jeszcze jeden bardzo ważny zapis ustawy, który w ogóle wyklucza konieczność sporządzania transkrypcji, gdyż wiązałoby się to z podważeniem wiarygodności przekazywanych informacji.

Art. 18. 5. Podmiot publiczny odmawia zapewnienia dostępności cyfrowej elementu strony internetowej lub aplikacji mobilnej, jeżeli wiązałoby się to z ryzykiem naruszenia integralności lub wiarygodności przekazywanych informacji.

Istnieje również możliwość wykonania usługi transkrypcji (dodania napisów), jednak w tym przypadku wymagane jest dostarczenia pliku zawierającego pełny tekst osób wypowiadajcych się podczas obrad sesji - analogicznie jak zostało to zrealizowane - Sesja Rady Miasta Żnin TUTAJ .

Dodatkową opcją jest możliwość skorzystania z narzędzia do tworzenia automatycznej transkrypcji mowy na tekst wraz z funkcją wprowadzania ręcznych poprawek za pośrednictwem edytora (opcja jest dodatkowo płatna w wysokości 100 zł netto / miesiąc i udostępniana po podpisaniu aneksu do umowy na kanał w Polskiej Telewizji Internetowej związanej z publikacją materiałów filmowych dotyczących Sesji Rady). Przykładowy film z dodanymi napisami jest dostępny TUTAJ.